Verhaal van Tanja

Op 16 april 2023 was ik passagierster in de wagen van mijn vriendin. We stonden als laatste in de rij van een file. Plots werden we langsachter aangereden, de wagen schoot vooruit, mijn vriendin kon gelukkig haar stuur overtrekken waardoor we de auto's voor ons nipt ontweken. Toen we tot stilstand kwamen had ik onmiddellijk nek-en hoofdpijn. Ik werd naar de spoed gebracht, conclusie: whiplash. De kraag kreeg ik niet om, dat was ouderwets zeiden ze, en totaal overbodig. Ik kreeg een week ziekteverlof voorgeschreven, met pijnstillers, ontstekingsremmers en spierontspanners. Op eigen houtje belde ik mijn osteopaat op (want een jaar voordien had ik lumbago opgelopen, en hij had mij goed geholpen bij de pijn aan mijn rug), en ik mocht direct gaan op consultatie. Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder, ik ben nog steeds in behandeling ! Ik ben 30 jaar, gehuwd, mama van 2 kleine zoontjes en werk parttime als onthaalbediende. Ik heb dagelijks pijn in m'n nek en heel veel hoofdpijn. Als ik naar de osteopaat geweest ben, kan ik er terug enkele dagen tegenaan, maar toch voel ik elke dag mijn nek! Ik stuur telkens alles door naar de verzekering, maar heb nog niets ontvangen, nu vragen ze me om af te tekenen. Ik weiger. Ik heb nog te veel pijn. De dokter van de tegenpartij heeft me opgeroepen, onderzocht en zei dat dit nooit zou beteren, dat het voor de rest van m'n leven zou zijn. Onlangs kon ik niet meer gaan werken van de pijn en ging naar mijn huisarts, hij schreef me de gekende middelen voor + een antidepressiva !! Ik weiger om dit te nemen. Via via kwam ik bij een arts terecht die gespecialiseerd zou zijn in whiplash. Hij stelde me een NMR voor. Resultaat: niets te zien, alles normaal. Dan ben ik langs de ene kant natuurlijk blij om, maar langs de andere kant zakt de moed me in de schoenen, want ik heb pijn maar heb er geen bewijs van. Wie zal me nu nog geloven ? Die arts zag de foto's en zei me dat het allemaal psychisch was. Ik moest niet naar een specialist met mijn nek, of osteopaat, of kinesist, of weet ik wat, neen, volgens hem kon ik enkel geholpen worden door een psychologe! Ik heb daar problemen mee! Men maakt er zich van af met medicatie, met antidepressiva, met bezoekjes aan de psychologe,... gewoon omdat er niets te zien is op de foto's. Gelukkig gelooft mijn osteopaat mij, hij zegt dat er dikwijls niets te zien is op foto's en steunt me. Hij voelt ook telkens hoe mijn nek vast zit en raad me ook aan om nog niet af te tekenen. Maar als de verzekering die foto's vraagt zal ik niet anders kunnen, want er is niets op te zien. Ik neem geen medicatie meer, (werd ik te suf van), ik neem zeker geen antidepressiva en de raad om een psychologe op te zoeken ... daarbij twijfel ik nog. Voorlopig ben ik enkel geholpen door mijn osteopaat. Als de dokter van de tegenpartij gelijk heeft en het is inderdaad voor de rest van mijn leven, tja, daar zou je er op den duur depressief van worden, ze maken je depressief, steken het voortdurend op het psychische! Waarom geloven ze ons niet ?? Toen ik die arts zei dat ik voor mijn ongeval nooit pijn had in mijn nek en na het ongeval constant, had ik nog de indruk dat hij het niet geloofde. Had ik mijn gordel niet aan gehad, had ik waarschijnlijk geen whiplash opgelopen, maar dan zat ik wel door de ruit. Nu heb ik mij voelen naar vooruit gaan, maar werd tegengehouden door mijn gordel, het moment dat ik terug achteruitsloeg, lag mijn leuning (door de klap) reeds plat. Ik ben dus volledig naar achteren 'gevallen', het is al een tijdje geleden, maar als ik nu zelf met de auto rijd of meerijd met iemand, heb ik altijd schrik als er iemand te snel achter mij aanrijd, dat ik terug linksachter zal aangereden worden. Laat ons hopen naar de toekomst toe dat dit zal beteren.

Naar verhalen