Ik heb nooit zoveel geweend als na mijn ongeval ...
Een jaar geleden kreeg ik een auto-ongeval. Van toen af is er een ware lijdensweg begonen: pijnen, onderzoeken in klinieken, medicatie, arbeidsongeschiktheid, ... Op aanraden van de medische expert ging ik terug deeltijds werken. Als gevolg daarvan kreeg ik ondraaglijke pijnen en werd daardoor terug volledig werkonbekwaam. Pijn in mijn nek, hoofd, armen en zelfs mijn vingertoppen. Het was een hel, mijn kinderen zagen me ofwel hele dagen versuft rondlopen van de medicatie, wenend en woedend. Ofwel kon ik alleen maar op de zetel liggen en kermen van de pijn. De NMR toont wel resultaten, maar die zijn voor de verzekering niet voldoende om werkonbekwaam te blijven. Omdat er geen letsel aan te tonen is, zijn er ook geen bewijzen en werd ik van de verzekering geschrapt en kwam op de ziekenkas terecht. De wet is de wet. Je zou die ongelovige Thomassen zelf een whiplash toewensen met alle misserie vandien... Het is niet mooi, maar misschien zouden ze dan een beetje meer mens worden. Vroeger werkte ik 40 uur per week en als ik nu een half uur aan de computer zit, krijg ik braakneigingen en nemen de pijnen in mijn handen steeds toe. Ik ging altijd met hart en ziel werken, kon duizend en één dingen doen. Als ik nu eten op tafel krijg tegen dat mijn kindjes thuiskomen, dan mag ik heel blij zijn. Dat verzekeringen straffeloos met het leven van mensen spelen is ongehoord.
Het enige wat me nog rechthoud zijn mijn man en kinderen, die uiteindelijk mede-slachtoffer zijn geworden.