Verhaal van Annemie


Annemie heeft 8 maanden een whiplash, is 42 jaar, aleenstaand en fulltime verpleegkundige in een dagkliniek voor kankerpatiënten. Ze doet haar werk zeer graag. Op een moeilijke dag wordt zij gesteund door haar familie en haar werkgever, eeen dokter. Deze apprecieert het dat zij toch komt werken. Als kankerspecialist weet hij maar al te goed hoe relatief het leven kan zijn.

Annemie: "ik krijg geen kans om mij te forceren. Het belangrijkste is dat je er bent, zegt de dokter. Ook de patiënten op de afdeling merken het direct dat ik een moeilijke dag doormaak en steunen me enorm. Een collega ziet het niet en maakt opmerkingen over dingen die ik niet doe of vergeet. Dit knaagt wel aan me. Ik reageer dan soms bruusk, ofwel reageren patiënten hierop. De emoties komen achteraf thuis soms los. Bij m'n zussen of schoonbroer kan ik ook altijd terecht, ik kan hen soms opbellen of er eens langsgaan. Zij tonen veel begrip en dat helpt me op zo'n moment.De medische problemen zijn voor mij zwaar, maar ik ga er niet dood van, dit in tegenstelling met de kankerpatiënten. Dat houdt me sterk.Het huishouden gaat op zo'n moment moeilijker, maar morgen komt er nog een dag. Het weekend is meestal een tijd van totale rust.